LE NOUVEAU PRÉSIDENT : UN ÉVÉNEMENT SINGULIER, UN SOUFFLE NOUVEAU DE LA RÉVOLUTION

Por Azzam Mahjoub*

IMGBN56837azzam-mahjoub

Nous sommes pris dans un tourbillon marqué par un marathon électoral. Pour une jeune et fragile démocratie ce grand tumulte est de nature à ne pas prendre le recul nécessaire pour réaliser la signification profonde des événements que nous vivons, événements qui se déroulent devant nous et dont nous sommes les acteurs. Ces événements multiples se succèdent, se croisent et se télescopent, d’autant qu’à l’ère de l’information qui capte et relate l’immédiat  relègue ou déclasse, souvent, l’événement d’hier au profit de celui d’aujourd’hui,  ce qui est dans l’ordre du temps des médias.

Le temps de la réflexion et de l’analyse profonde est plus lent et, peut-être, décalé par rapport à l’urgence du temps immédiat. C’est vrai qu’aujourd’hui la question de la formation du prochain gouvernement est au centre des préoccupations du monde politique et médiatique, c’est vrai que les contraintes économiques et les  urgences financières sont à l’ordre du jour, mais ce n’est pas par déni de ces préoccupation justifiées que je souhaiterais inviter les  lecteurs à  une  ébauche de réflexion brève sur le moment singulier que nous vivons et dont l’élection quasi plébiscitaire de Kaies Saied  en est  un  signe manifeste.

A ce titre, il faut avoir l’humilité de reconnaître que je fais partie de ceux  qui ont,  par non vue ou bévue cognitives et aussi par mésinformation et ou désinformation,  n’avons pas pris la juste  mesure de cette  lame  de  fond  portée  par la jeunesse (dont Kaies Saied était l’épicentre) qui se formait  progressivement,  et qui, au fur et à mesure, gagnait en ampleur et en intensité pour surprendre et, surtout,  submerger  l’ordre politique.

Oui, pour ma part, j’avais parlé après le premier tour des présidentielles de forces nouvelles périphériques au système qui ont submergé les courants constitutifs du centre du système comprenant majorité et opposition à des degrés divers. J’ai, bien sûr, exclu de ce schéma le courant de N. Karoui, en ce qu’il représente le système dans sa forme perverse très massivement sanctionné par la suite. Oui j’avais, alors, exprimé, comme   d’autres,   des craintes sur la percée du populisme avec son credo : antiélitisme, souverainisme et conservatisme social propres à ces courants dans le monde. Cette analyse reste valable encore pour certains de ses courants présents sur la nouvelle scène parlementaire

Ceci étant, il est incontestable que  lorsque le choix d’un peuple est quasi unanime, c’est qu’il exprime un grand moment de VÉRITÉ, une sagesse qui nous émeut, qui nous interpelle au plus profond de nous-mêmes.  Ceci  constitue-t-il  un simple événement  électoral circonscrit, propre à une conjoncture particulière, voire passagère, sans pesanteur sociétale forte et sans portée historique significative ?

Je voudrais, par cette petite contribution, adresser une invitation pressante pour les intellectuels, en particulier, pour qu’ils soient au diapason avec le message du peuple et de sa jeunesse, en particulier, pour analyser sa signification, son épaisseur culturelle, sa portée historique ainsi que les perspectives qu’il peut offrir.
J’ai l’intime conviction que le moment que nous s vivons est singulier d’une part et que le souffle de la Révolution est bien là de nouveau. Continuar a ler “LE NOUVEAU PRÉSIDENT : UN ÉVÉNEMENT SINGULIER, UN SOUFFLE NOUVEAU DE LA RÉVOLUTION”

Advertisement

A CATALUNHA, A ESPANHA E O SECESSIONISMO CATALÃO

Por F. Marina Azevedo Leitão*

Sem Título

Fotografias da autora deste texto: Passeig de Gràcia – Manifestação, em Barcelona, no dia 1-O

Nostres ideals arriban fins á que un dia nostras barras catalanas resplandissen solas, sens lleons, castells, cadenas ni magranas, sobre las portas d’embaixadas catalanas a Madrid, Lisboa, Paris, Roma, Londres, Berlin, Viena, Washington, Lima, Quito, etc., y sobre’ls portals de cents consulats catalans; que’l pendó de  nostras barras, quatre, no duas, se desplegués al vent sobre  casas d’embaixadors y cónsuls de Catalunya per tot arreu. Aquestas aspiracions nacionals, com deyan los italians fa més de vint anys, partanyen á la conciencia ja del ciutadá ja del poble, y res hi tenen que veurer las lleys, ni l’Estat.

Josep-Narcís Roca i Ferreras, “teoritzador básic de l’alliberament nacional català”, 1885.  

A revivência do secessionismo catalão tem levado a que na tentativa de o explicar – quando não qualificar – se diga tudo e o seu contrário.

De um lado há, assim, os que o observam como sintoma de um ‘vírus’ inoculado, durante décadas, na sociedade catalã ou de uma mais geral ‘crise de civilização’, passando pela sua associação a um ‘delírio’ ou ‘golpe pós-moderno’, assim como a uma alternativa (populista) antisistémica e “narcísica” que entendem preponderar no espaço cultural do Ocidente.

Num sentido verdadeiramente oposto, há, depois, os que o veem como uma pulsão coletiva pela busca e valorização de uma pertença de natureza identitária e emocional ou uma muito legítima aspiração de um povo à liberdade, enquanto que num ponto intermédio de uma linha de perspetivas cujos extremos são, de um lado, a depreciação e, do outro, o enaltecimento, há os que o identificam como uma preferência política ou uma utopia disponível que promoveu uma viragem nos espíritos e nas sensibilidades, animando muitos catalães a perorar, para a sua comunidade, um novo estatuto político no quadro da União Europeia.

A maioria das leituras tem-se, pois, desenvolvido, por meio de orientações, ponderações e formulações muito diferenciadas. Continuar a ler “A CATALUNHA, A ESPANHA E O SECESSIONISMO CATALÃO”

A Espanha Nacionalista aqui ao lado

25837059_770x433_acf_cropped

Devíamos preocupar-nos mais com a reemergência do nacionalismo  espanhol do que com o independentismo catalão, onde a corrente majoritária é democrática e europeísta.

A sentença contra os dirigentes catalães é uma monstruosidade política e um problema grave para a democracia espanhola. Democracia que fez do reconhecimento constitucional do direito à autonomia “das nacionalidades”  uma linha de demarcação com o regime franquista.

Continuar a ler “A Espanha Nacionalista aqui ao lado”

Punto y aparte (no punto final) (*)

(*) Texto originalmente publicado no jornal ElPeriódico.

Por Andreu Claret*

Sem Título

Es hora de reconocer que no son los ciudadanos, ni siquiera los jueces, los verdaderos responsables de esta situación. Son los políticos.

La publicación de la sentencia del ‘procés’ ha provocado un hondo impacto en amplios sectores de la sociedad catalana, más allá de quienes apoyan las propuestas independentistas. Condenas que suman casi cien años provocarán días de humillación, indignación y duelo. En este contexto desproporcionado, de consecuencias imprevisibles, intentar ver más allá es tan baladí como necesario. ¿Qué supondrá la sentencia para el viejo conflicto entre las históricas aspiraciones catalanas y la incapacidad de la mayoría de los gobiernos españoles de darles respuesta?

Quiero pensar que supondrá un punto y aparte. Un punto y aparte en un relato dominado por los traficantes de emociones. Por vendedores de humo que han prometido una independencia express que sabían inviable y por pirómanos de la derecha española que han atizado el conflicto para mantenerse en el poder. No podemos hablar de punto y final porque las penas no lo permiten, y porque las trincheras populistas cavadas durante esta última década son demasiado profundas. Pero puede que en unos días, pasados los momentos de mayor tensión, y pasadas las elecciones, podamos hablar de punto y aparte, aquel signo de puntuación intermedio entre el que cerraría la historia, impensable, y el que dejaría las cosas tal como están. Empezar un nuevo párrafo con el propósito de reconducir todo este desatino, devolver a la política su protagonismo y explorar propuestas de reconciliación.

Fuera de la razon y regla

Para que se abra esta posibilidad hace falta comprender cómo hemos llegado hasta aquí. Al conocer la sentencia, la palabra que me ha venido a la mente es disparate, en el sentido literal de algo que está fuera de razón y regla. No me refiero solo a la decisión del Tribunal Supremo porque esta no es más que la culminación de un infinito estropicio colectivo. Hoy pienso en los responsables políticos de este desaguisado. Los de Barcelona y los de Madrid. Los que se han escaqueado detrás de los jueces y han mandado policías a aporrear gente convencida de que decidir es un derecho supremo, y los que han jugado con las palabras, han vulnerado el Estatut y han dividido la sociedad catalana en nombre de una causa que consideran absoluta. Un inmenso dislate que deja una Catalunya herida y humillada, y una España agriada y polarizada.

Es hora de reconocer que no son los ciudadanos, ni siquiera los jueces, los verdaderos responsables de esta situación. Son los políticos. Por acción o por omisión. Por lo tanto es a ellos a quienes corresponde ahora hacer propuestas, sin esperar el fallo del Tribunal Constitucional o el de Estrasburgo. Ya sé que no es el momento de soluciones definitivas, pero bastaría con acordar las diferencias y ver la manera de gestionarlas para que se abra una nueva etapa. Basta con abrir el espacio de diálogo que nunca debió cerrarse. Sabiendo, eso sí, que la política no podrá con las emociones si el gobierno no tiene la voluntad y la fuerza para plantearse medidas de indulto. Una decisión impensable hasta que las elecciones nos digan cómo queda el nuevo parlamento.

* Andreu Claret – Periodista y escritor.

 

Unfinished Transition and the crisis of Liberal-Democracy in Poland

By Marcin Zaborowski

Until recently Poland has been seen as a model example of a transition to democracy and market economy. The economy has grown without interruption for 29 years, which is the longest for any country in Europe after the end of the Second World War. When Poland launched its transition in 1989, its GDP per capita was lower than that of Ukraine. Today, Poland’s GDP per capita is four times higher than in Ukraine and Poland has become a primary location of economic migration from Ukraine. After the turbulent 1990s, in the 2000s the politics seemed to have stabilised in Poland and became dominated by centrist parties led by predictable politicians well versed in western norms and languages. In 2004 Poland joined the EU and become the biggest net beneficiary of EU funds. The population in Poland remains pro-European and overwhelmingly supportive of EU membership.

Untitled

Continuar a ler “Unfinished Transition and the crisis of Liberal-Democracy in Poland”

Em defesa da Democracia liberal (*)

(*) Texto originalmente publicado na Revista Brotéria.

Por Álvaro Vasconcelos

Protesto-contra-Bolsonaro-SP

Imagem: Manifestantes em protesto chamado ‘ditadura nunca mais’, contra o candidato Jair Bolsonaro, em São Paulo | Fonte: Aqui.

Abstract

A emergência do populismo identitário representa uma ameaça grave e séria à democracia liberal que, depois de um período de rápida expansão impulsionada pela revolução portuguesa de 25 de Abril de 1974, entrou num período de refluxo. Os populistas prometem um quimérico regresso ao passado, uma retrotopia. Eleitos pela promessa de que vão devolver a palavra e o poder ao povo, no Governo restringem as liberdades, desrespeitam o Estado de direito e dividem, perigosamente, a sociedade.

Os cidadãos empoderados pelas sociedades de informação e pela educação assumem um maior protagonismo no debate público e reclamam uma maior participação nas decisões políticas. Exprimem, mormente nas redes sociais, e também pelo voto, o seu descontentamento com a crescente desigualdade das sociedades capitalistas. Exigem, em suma, a plena concretização dos princípios fundadores das democracias liberais. É na concretização plena da democracia liberal, combinação única de liberdade com o poder do povo, que está a solução para travar os processos de autocratização. Uma utopia, talvez, mas uma utopia realizável.

Palavras-chave: Democracia liberal; Liberdade de expressão; Justiça social; Populismo identitário; Humanidade Comum. Continuar a ler “Em defesa da Democracia liberal (*)”